Γιαγιακα!

Δεν είχα σκοπό τόσο σύντομα να κάνω αυτό το blogspot τόσο προσωπικό και αυτοβιογραφικό αλλά σήμερα θέλω να εκφράσω τη λύπη μου για ένα αγαπημένο άτομο που έφυγε πλήρης ημερών από κοντά μας, αλλά και τη χαρά μου που ήταν στη ζωή μου, από τη μέρα που γεννήθηκα.

Θέλω να πω, πόσο σημαντικό είναι να κατακτά κάποιος τον τίτλο γιαγιά- γιαγιάκα, χωρίς να έχει συγγένεια εξ αίματος με το εγγόνι του...

Η γιαγιά μου η Αργυρώ, που ακόμα και τώρα που είμαι 37 με έλεγε "κουτσούνι", δεν ήταν μαμά της μητέρας ή του πατέρα μου. Θα μπορούσε να είναι απλώς μια γειτόνισσα ή απλώς η μητέρα της νονάς μου.

Ήταν όμως ο άνθρωπος με έκανε αλογάκι στο σπασμένο σε 8 σημεία και χειρουργημένο πόδι της, που μου έμαθε να τραγουδάω "πάνω σε ψιλή ραχούλα κάθεται μια βοσκοπούλα", που χορέψαμε και γελάσαμε και με νοιαζόταν και μου τηλεφωνούσε στα 97 της να δει τι κάνω και καλούσε στο σπίτι της τα κορίτσια με τα παιδικά ρούχα στη γωνία, για να διαλέξει το "καλύτερο" φόρεμα για την κόρη μου, μιας και δεν μπορούσε να βγει έξω.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Καλό ταξίδι...